Donderdagavond.
Half 8. Terwijl ik op weg naar huis ben, herinnert mijn knorrende maag mij
eraan dat ik nog boodschappen moet doen. Omdat ik toch nog in de stad ben,
besluit ik om richting Calle Toro te lopen, waar Frankrijk duidelijk haar
stempel op heeft gedrukt door een Carrefour te openen. Ik verbaas me over de
drukte in de hoofdstraten die nog volop gevuld zijn met rondslenterende mensen, bij
elkaar gekomen groepjes van jongeren die met elkaar staan te praten en kinderen
die nog actief rondrennen en waarvoor kinderbedtijd niet lijkt te bestaan.
Omdat mijn wandeltempo automatisch gehoor geeft aan mijn lege maag en met de wetenschap dat de supermarkt dicht in de buurt is, moet ik continue mijn tred inhouden en mijzelf letterlijk een weg banen door de menigte. Als in een computerspel manoevreer ik tussen sjiek geklede vrouwen met uitpuilende tassen die onverwachts links of rechts een winkel naar binnen kunnen gaan. Terwijl de winkels met ‘Rebajas!’ mij om de oren vliegen, houdt ik nauwlettend de aanbiedingen in de gaten. Omdat winkelen met een volle boodschappentas maar wat onhandig is, besluit ik mijn honger tijdelijk te stillen door een kledingwinkel in te gaan, op zoek naar dat ene leuke truitje van die paspop. Ik lijk wel in een ware bijenkorf te zijn belandt, waar vrouwen als bezige werkbijen tussen de kleding graaien en nachtwerk creeëren voor de verkoopsters.
‘Wat nou crisis?’ denk ik als ik me weer in de menigte begeef. Het straatbeeld van Spanje lijkt bij lange na niet te voldoen aan de dagelijkse berichten op tv. De schreeuwende krantenkoppen liegen er echter niet om: met 21% is de werkloosheid het hoogste van de Europese landen en blijft de onroerendgoed sector in een dieptepunt zitten. Uiteraard is het straatbeeld in Salamanca geen representatie voor heel Spanje. Maar ik hou maar wat van de techniek van de Spanjaarden: winkelen in de uitverkoop houdt tenminste de economie een beetje draaiende en is er in ieder geval 1 ding zeker: stijlvol de hopelijk positievere toekomst tegemoet!
Omdat mijn wandeltempo automatisch gehoor geeft aan mijn lege maag en met de wetenschap dat de supermarkt dicht in de buurt is, moet ik continue mijn tred inhouden en mijzelf letterlijk een weg banen door de menigte. Als in een computerspel manoevreer ik tussen sjiek geklede vrouwen met uitpuilende tassen die onverwachts links of rechts een winkel naar binnen kunnen gaan. Terwijl de winkels met ‘Rebajas!’ mij om de oren vliegen, houdt ik nauwlettend de aanbiedingen in de gaten. Omdat winkelen met een volle boodschappentas maar wat onhandig is, besluit ik mijn honger tijdelijk te stillen door een kledingwinkel in te gaan, op zoek naar dat ene leuke truitje van die paspop. Ik lijk wel in een ware bijenkorf te zijn belandt, waar vrouwen als bezige werkbijen tussen de kleding graaien en nachtwerk creeëren voor de verkoopsters.
‘Wat nou crisis?’ denk ik als ik me weer in de menigte begeef. Het straatbeeld van Spanje lijkt bij lange na niet te voldoen aan de dagelijkse berichten op tv. De schreeuwende krantenkoppen liegen er echter niet om: met 21% is de werkloosheid het hoogste van de Europese landen en blijft de onroerendgoed sector in een dieptepunt zitten. Uiteraard is het straatbeeld in Salamanca geen representatie voor heel Spanje. Maar ik hou maar wat van de techniek van de Spanjaarden: winkelen in de uitverkoop houdt tenminste de economie een beetje draaiende en is er in ieder geval 1 ding zeker: stijlvol de hopelijk positievere toekomst tegemoet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten