Blog van de Spaanse talenschool Tía Tula Spaans leren in Salamanca, Spanje. Spaanse talenschool Tía Tula 蒂亚图拉 博客 (blog de Tía Tula en chino) ティアトゥラ スペイン語学校のブログ (blog de Tía Tula en japonés) Blog van de Spaanse talenschool Tía Tula Blog da Tía Tula, Colégio de Espanhol Blog di Tía Tula, Scuola di Spagnolo Blog de l'école d'espagnol Tía Tula Tía Tula Spanish School Blog Blog de Tía Tula, Colegio de Español

Grot van Salamanca: legende

Eén van de plaatsen van Salamanca met de grootste mythe en legende is zonder twijfel de Grot van Salamanca. Het verhaal gaat dat in de middeleeuwen op deze plaats lessen in zwarte magie en voorspelling gegeven werd door de duivel in hoogsteigen persoon.
Waar bevindt de Grot van Salamanca zich? Wel, eigenlijk zeer dicht bij onze school, Tía Tula, zoals zovele monumentale plaatsen van de stad… (we verwijzen nog eens naar ons vorig artikel op deze blog Hoe Tía Tula altijd terugvinden op een toeristische kaart van Salamanca). Meer precies bevindt de Grot van Salamanca zich in de Cuesta de Carvajal. Hier tonen we hoe je door middel van Google Maps hoe je van Tía Tula (A) Cuesta de Carvajal (B) bereikt, en ook een uitzicht van deze grot eveneens door Google Maps:

Ver mapa más grande
View Larger Map

 
Oorspronkelijk was de Grot van Salamanca niets meer dan de crypte of de sacristie van de San Cebrián kerk (San Ciprián), een kerk die vernield werd op het einde de 16e eeuw. In deze sacristie wijde de koster, Clemente Potosi, zich gedurende jaren aan het lesgeven in donkere kunsten zoals astrologie en handlezen, met het doel het overbrengen van bepaalde technieken.
Het is waarschijnlijk dat de leerlingen van zijn klas moesten beloven om de inhoud van de lessen niet te onthullen, de reden waarom de legende zich begon te vormen en te groeien. En ook te veranderen: in het kort gezegd, degene die de lessen gaf veranderde in de Duivel zelf (door Clemente Potosi?); er wordt gezegd dat gedurende zeven jaren, Satan ’s nachts les gaf in zwarte magie aan zeven leerlingen waarvan de meerderheid universiteitsstudenten was (Salamanca was toen al één van dé universiteitssteden van Spanje – een Spanje dat heel erg gedomineerd werd door de kerk – en ontving studenten van alle delen van het land en vanuit het buitenland). Er wordt gezegd dat op het einde van die zeven jaar geloot werd wie er voor alles moest betalen; als de ongelukkige niet over het geld beschikte om te betalen moest hij voor de rest van zijn leven blijven om de duivel te dienen als hulpje voor zijn lessen. En hier komen we tot één van de meest fascinerende hoofdstukken van deze fascinerende legende: Marqués de Villena (een legendarisch personage geïnspireerd op Enrique de Villena of Enrique de Aragón), was één van de universiteitsstudenten die deelnam aan deze lessen; hij was degene die alles moest betalen en, omdat hij geen geld had, bleef hij gevangen in de sacristie om te betalen door zijn diensten op het moment zelf aan te bieden. Op een dag echter, besliste hij om te proberen te ontsnappen: hij hield zich verborgen in een grote aarden pot en wanneer de duivel binnenkwam in de sacristie, en hem niet zag, en naar buiten ging, de deur openlatend, profiteerde Villena ervan om te ontsnappen uit de kerk en later ook uit de straat. De duivel probeerde hem te strikken, maar het mislukte: hij kon alleen zijn schaduw bereiken… Sindsdien bleef Marqués de Villena gemerkt voor het leven omdat hij zijn schaduw verloren had. Hierdoor was hij gekenmerkt als schuldenaar van Satan en was hij verplicht om zich altijd tussen de schaduwen te begeven om niet op te vallen tussen de anderen.
Zoals steeds bestaan er veel verschillende versies van de legende, maar de meerderheid ervan komen overeen over de essentiële punten. Deze geschiedenis was zeer gekend in Spanje van de 14e tot de 16e eeuw; zo stak het verhaal zelfs de oceaan over met de eerste Spanjaarden die betrokken waren bij de kolonisatie van midden- en Zuid-Amerika. Hierdoor gebeurt het dat zelfs nu nog op deze plaatsen naar grotten of donkere of duistere plaatsen verwezen wordt door middel van de term “salamancas”.
Maar in werkelijkheid was deze geschiedenis van de Grot al vroeger beëindigd want koningin Isabel la Católica had enkele jaren daarvoor opdracht gegeven om de sacristie/crypte te laten dichtmetselen met beton en stenen, bewijs van de verwarring die de legende veroorzaakte in die tijd. De kerk werd eerder al gesloopt, in het jaar 1580: toen ging de helft van de grot verloren en de andere helft werd eerst een rommelhok voor het palacio del Mayorazgo de Albandea, later een rommelhok voor een bakkerij en kolenmarkt en uiteindelijk opslagplaats voor afval. Uiteindelijk, in de 20e eeuw, in het begin van de jaren 90, werd de plaats nauwgezet opgegraven en gerestaureerd. De gevonden voorwerpen werden tentoongesteld voor het publiek in 1993. Dit vormt sindsdien een archeologische zone die uit drie delen bestaat: torre de Villena (als herinnering aan Marqués), de kerk van San Cebrián en de Grot van Salamanca. Dit is zeker een bezoekje waard en dit is ook wat onze leerlingen gisteren gedaan hebben als naschoolse activiteit.
Het feit is dat, als iemand binnengaat in de ruimte, het gevoel van een ruïne overheerst. Maar deze ruïnes zijn nog nauwelijks een bewijs. Maar het is moeilijk om niet te huiveren wanneer je aan de legende denkt die aan deze plaats verbonden is, de legende die de hele wereld doorkruist heeft, jaren en jaren aan een stuk. En dan denkend aan wat daarbinnen zou kunnen gebeuren…

Geen opmerkingen:

Een reactie posten