Als je aan
Spanje denkt, dan denk je aan warmte, zon, ijs, strand, zwoele zomernachten, zwierende
flamenco-rokken, stieren, siesta, tapas…aan alles behalve KOU, ja toch? Oke, een
redelijk clichébeeld – maar mensen houden nou eenmaal hardnekkig vast aan
stereotypen. Daarbijkomend, het onthouden van de leuke dingen gaat ons vele
malen makkelijker af dan minder leuke dingen; dus zelfs als je na je bezoek aan
Spanje je stereotype beeld netjes had bijgeschaaft, stelt je brein de negatieve
ervaringen toch onbewust weer bij richting het positieve en doet zelfs nog een schepje bovenop de positieve. Nu was mij Spanje
alleen bekend tijdens de zomer, dus toen ik vlak voordat we het treinstation
van Salamanca zouden bereiken de Spanjaarden mutsen, sjalen en handschoenen tevoorschijn zag toveren, zonk de moed me redelijk in de schoenen. Ingepakt als miniatuur
michelin mannetjes stonden ze te trappelen (ja van de kou dan) om uit te
stappen. Salamanca was die januarinacht gehuld in een witte deken van mist, die
een kil koud spoor achterliet en die zo enthousiast je neusgaten binnendrong
dat ademhalen tot een ware kunst verheven werd.
 |
| Het lijkt zo tropisch warm...schijn bedriegt ;) |
De warmte
die me die nacht tegemoet kwam op mijn kamer was dan ook een heel warm welkom,
als een warme kop chocolademelk waar je geen genoeg van krijgt – dacht ik.
Badend in het zweet werd ik midden in de nacht wakker, waarop ik gretig de
verwarmingsknop naar de andere kant draaide, hopende op een iets minder zwoele
nacht. Tegen de tijd dat de wekker onophoudend rinkelde, lag ik als een
opgerold hoopje onder een driedubbele laag van dekens, te bang om maar een
vinger buiten mijn warme nestje te steken. Mijn eerdere zweetdruppels waren nog
net geen ijspegeltjes geworden. Onder de gelukkig warme douche bedacht ik me
dat ik het voor de volgende nacht anders aan zou pakken.
Toen ik ’s avonds laat
vermoeid van een dag vol Spaanse les en werk snel door de kou naar huis liep,
verheugde ik mij al stiekem op een warme kop thee in mijn verwarmde kamertje.
Blijkbaar had de kou die ochtend toch mijn logisch handelen aangetast,
aangezien ik vergeten was de verwarmingsknop weer open te draaien. Ik verwachtte
een ratelend geluid van een plens warm water die de verwarming lustig zou
binnen sijpelen, toen ik aan de knop sjorde, maar het bleef angstig stil. Na
een heuze inspectie door het huis hoefde ik toch echt niet aan mijzelf te
twijfelen: de knop stond de goede kant op. Hopeloos begaf ik me voor die nacht
weer onder de berg dekens, erop hopende dat er ergens in Salamanca een Spaanse
equivalent van kruik zou zijn.
Het voorval
bediscussierende met mijn klasgenootjes, bleek dat ik niet de enige was, maar
dat zelfs de tijden waarop de verwarming aanging, compleet verschilde. Het
stereotype beeld van zon schijnt toch ook aanwezig te zijn onder de Spaanse
huizenbouwers, want verreweg het grootste deel van de huizen is gebouwd om
tijdens de warme zomermaanden de zon buiten te houden, waarbij de tegelvloeren
ook hun steentje aan bijdragen. Helemaal geweldig, alleen zijn er toch ook echt een paar koude wintermaanden... Anders dan in Nederland, is centrale verwarming
helemaal niet zo vanzelfsprekend. Zo zijn er in de stad flatgebouwen waar alle
bewoners een gemeenschappelijke verwarming hebben en zo de kosten delen,
terwijl een kwart van de huishoudens liever voor een individuele verwarming
kiest. Vergelijkbaar met de in Nederland verschillende mogelijkheden m.b.t
dag/nachttarief, is voor de CV een zelfde pakket te kiezen. Je raadt het
misschien al: mijn huisbaas heeft een tarief dat de eerste nacht niet
correspondeerde met mijn gewenste warmte. De door de Spaanse regering in 2008
ingevoerde maatregelen om energieverbruik rigoreus te verminderen, hebben er dan
ook voor gezorgd dat in de winter geen enkel huishouden het (via de CV) warmer
dan 21 graden kan stoken.
Inmiddels
als voleerde inwoner van Spanje zet ik elke dag met een preciezie waar de NS nog
wat van kan leren, de verwarmingsknop precies in het midden – de perfecte stand
tussen zweetdruppel en ijspegel in, met smart wachtende op een (geheel volgens
stereotypen) snel naderende primavera.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten